Łysienie plackowate to schorzenie o przewlekłym charakterze. Zwykle pojawia się w wyniku nagłego, gwałtownego stresu lub traumatycznego przeżycia, dlatego coraz częściej określa się ją jako chorobę psychodermatologiczną. W przebiegu łysienia plackowatego dochodzi do uszkodzenia mieszków włosowych, a w konsekwencji do wypadania włosów. Takie zmiany mogą zachodzić w na całym ciele. Pacjenci najczęściej obserwują jeden obszar utraty włosów (jego powierzchnia może mieć średnicę do kilkunastu centymetrów). W najcięższych przypadkach choroby dochodzi do całkowitego wyłysienia.
Cykl wzrostu włosa obejmuje 3 fazy:
- anagen, czyli etap wzrostu,
- katagen, czyli etap przejściowy,
- telogen, czyli etap spoczynkowy.
Za przyczynę powstania łysienia plackowatego odpowiedzialne są komórki immunologiczne. Atakują one mieszki włosowe w fazie anagenowej i sprawiają, że przechodzą one od razu do fazy spoczynkowej (telogen). Dlatego powstanie łysego obszaru na skórze może nastąpić nawet w ciągu 24 godzin.
W wielu przypadkach chorobie mogą towarzyszyć dystroficzne zmiany płytek paznokciowych. Polegają one np. na punktowych wgłębieniach, zwłóknieniach, pobruzdowaniu oraz ścieńczeniu płytek paznokciowych. Może dojść także do rozdwajania brzegu płytki. Znacznie częściej zdarza się to u dzieci, które chorują na łysienie plackowate.